O poranku dziś śnieżek popadał, ale szybko się przestraszył i przestał. Czas przestawić się z szybkiej jazdy na ostrożną. trzeba pamiętać, ze droga bywa śliska.
W tym tygodniu to ostatni wypad do pracy rowerem- jutro pewnie pojadę samochodem, by szybciej wrócić i jazda na pociąg na Śląsk.

Miało być zupełnie coś innego, ale skoro Prim postanowił akrobacje ćwiczyć i teraz spędza czas w szpitalu, musiałam wymyślić alternatywę. Wybór był prosty. Skoro udało mi się z Goleniowa do domu dojechać, to czas sprawdzić, czy z domu do Szczecina się da. Google maps wybrało najkrótszą drogę i ruszyłam. Przez Gryfice, na Golczewo, Węgorzę, Goleniów, Załom.
Pogoda była całkiem znośna, bez wiatru za to chłodno z przymrozkiem. Dopiero przed Goleniowem przestały mi marznąć paluszki ( co nie dziwne, skoro wyjechałam o 6.50) .
Po drodze spotkałam stado jeleni pod opieką trzy-cztero letniego samca z pięknym porożem, potem spłoszyłam sójkę, która nie chciała za morze, wreszcie "podziwiałam" myśl architektoniczną w wersji nowobogackiej w okolicach Czermnicy i Załomia. Niektóre pseudo dworki i pałacyki wprost porażają kiczowatością. W Szczecinie czekała na mnie Najstarsza, coby rajd po geleriach zrobić:) Efekt: zielone kozaczki, które upatrzyłam sobie jeszcze w Iławie.
Zdjeć nie robiłam, bo... troszkę się ostatnio poobijałam i łatwiej mi się jechało niż z roweru schodziło...
Przebieg traski:
[url= Pokaż trasę GPS/widget?width=425&height=350&extended=true&maptype=ts_terrain&unit=km&redirect=no' frameborder='0' marginheight='0' marginwidth='0' scrolling='no'></iframe><br />Trasa /url]

A do poczytania i podziwiania blog mojej Najstarszej właśnie:Najstarsza bloguje

Zaczęło się robić mokro i mgliście... mimo to nadal do pracy rowerem, tylko muszę bardziej uważać, bo droga hamowania się wydłuża, o czym codziennie się przekonuję.
Wczoraj do szkoły dotarły elementy toru przeszkód w ramach projektu unijnego, teraz czekamy na 5 rowerów i koło ruchu drogowego ruszy pełną parą. A na wiosnę zabiorę dzieciaki na wycieczkę. Już się cieszę:)

A tu Szczecin oczami mojej Blondi: rozmówki kobiece

Robi się coraz jesienniej, co widać po aktywności na blogu. Z dnia na dzień wycieczki są rzadsze i krótsze. Szkoda...
O czym napiszę dziś, bo przecież moje kilometry to tylko przejazd do pracy i z powrotem, jakieś zakupy. Codziennosć, ale moja codziennośc jest ciągle kolorowa i radosna, dzieciaki z rozbrajającą szczerością co dnia mnie bawią i pozwalają cieszyć się życiem. A dzisaj w dobry nastrój wprawiła mnie moja Gui, wręczając mi album z naszymi wspólnymi zdjęciami z wycieczek rowerowych. Zamurowało mnie ze wzruszenia- to był piękny urodzinowy prezent. Taki z serca.

A wspomnienia z Sobótki są tu: kobiece rozmówki

Miało być rowerowo, ale chyba z Heksą sie umawiłam mailowo, a nie z pracownikiem recepcji hotelu, bo:
- rezerwacji nie było (dobrze, że pokój się znalażł;))
- roewerów też nie było.
Należało zatem na Ślężę na pieszo wleźć i zleźć też.
Po drodze widoczki były, nawet sporo różnych. I może dobrze, że weszliśmy na pieszo, bo Ślubny by mnie przechrzcił, jakby miał pod górę wjeźdżać:)

Niby nic- dwa razy do pracy i z powrotem, do tego jeszcze wizyta w gimnazjum i tak się zbierają codzienne kilometry. A dziś jeszcze zaliczyłam upadek- nie wyhamowałam i w biegu próbowałam zejść z roweru, by nie uderzyć w maskę samochodu:) Cóż, można i tak:)

Najpierw było słońce, potem spadł deszcz, wreszcie pojawiła się tęcza. Taka słabiutka, ale zawsze. Ucieszyłam sie, bo ten garniec złota bardzo by mi się przydał. Wiem, wiem- pieniadze szczęścia nie dają, ale ułatwiają życie i pozwalają rozwiązywać przyziemne problemy, o czym przekonałam się dziś rano. Moja Najstarsza zadzwoniła ze Szczecina i dramatycznym głosem głosem oznajmiła, że lodówka się zepsuła. Ja na to, że już przelewam pieniążki i nich ida kupić nową ( i tak oto swoją nagrodą dyrektora cieszyłam się całe dwa dni- było jej dokładnie tyle, ile dzieci za lodówkę zapłaciły)
Oczywiście tęcza zgasła nim do jej krańca dotarłam.

Potem dojechałam do Kusina, gdzie stoi to:

Poczekałam chwilę w nadziei, że może jakiś Don Kichote sie napatoczy. Niestety rycerze wyginęli, więc ruszyłam dalej- samotna Dulcynea.
Dojechałam do latarni morskiej w Niechorzu, ale nie podjeżdżałam, coby się bardziej nie zdołować- bo skoro nie ma rycerzy, to i księcia, żeby mnie z wieży uratować też nie ma. Na morzem pstryknęłam coś dla Was:

I do domu wróciłam.
A tam w drzwiach się z moim królewiczem minęłam, co na działkę właśnie wyjeżdżał...

Cały tydzień z głowy. Dzisiaj w ciągłym biegu- lekcje w gimnazjum, akademia w szkole, spotkanie z nauczycielami po lekcjach. Gdy o 15.30 z szefową pożegnałyśmy przestawiciela władz, byłyśmy padnięte. W domu szybko zjadłam lekkki obiad i na rowerek- trasa ta co zwykle- do kamienia przy drodze na Cerkwicę. Cały czas na pełnych obrotach, zeby "wypuścić powietrze", zmęczyć sie zostawić cały tydzień za sobą i rozpocząć weekend.

Dziś na wycieczkę rowerową zabrałam... psa. Pańcia na rowerze, a pies na nogach za pańcią. Daleko nie pojechaliśmy, bo wybrałam pobliskie tereny poligonowe, gdzie rośnie głóg. Nazbierałam tegoż i teraz małżon mój robi wino (pół na pół z jabłkami). Będzie w zimie wzmacniało serducho:)
Wyjeżdżałam po 18.00. Słońce chyliło się ku zachodowi. Świat najpierw pożółkł, potem zróżowiał, wreszcie zaczął fioletowieć i ciemnieć. Na niebie pojawiła się pierwsza gwiazdka. Czas było wracać.

Początkowo pies pędził i gnał z zawrotna prędkością 20 km/h, potem szedł już tylko noga za nogą. Po przyjściu do domu zadekował się w swoim kąciku i udaje, że go nie ma:)

W ciągłym biegu- do pracy, potem na jedną lekcję do innej szkoły (zastępstwo), potem do ciotki, bom się umówiła, wreszcie do domku. W pracy młyn. Weszłam do domu i... padłam na łóżeczko. Po godzinie jużmnie nosiło. Niestety czarne, ciezkie chmury przewałały się przez niebo, więc zrezygnowałam z roweru, ale wyciagnęłam psa na spacer. Biedne zwierzę pod koniec już wcale nie chciało z pańcią biegać!

Cóż, pańcię nosi, a biedny pies ma już 12 lat:)