Góra pokonana. Tym razem to nie tylko wjazd pod dom. Postanowiłam wjechać rowerem na swój ulubiony Blizbor i udało się. Gdy koła mojej Śnieżynki znalazły się na stercie kamieni na szczycie odczułam niesamowitą satysfakcję. Śnieżynkę pchałam tylko od miejsca, gdzie skończyła się ścieżka i trzeba było manewrować między młodymi świerczkami.


Dalej ruszyłam ku Dłużcowi i majaczącej przede mną Kowalówce oraz Kamienicy. Długi podjazd, dojazd do Płokowego Mostka i już w szaleńczym pędzie zjeżdżam do Świeradowa Zdroju (przy 40 km zaczynam hamować, bo śliskie liście, kawałki kory i kamienie stają się niebezpieczne). Nagle moim oczom ukazało się to:

Na szczęśćie obok było to:


W Krobicy postój u przyjaciółki, trochę ploteczek i kończę wycieczkę tradycyjnym podjazem pod Łyszczyk zwany Kuflem.
I mój dom:

Najbardziej satysfakcjonujący jest fakt, że Góra sprawia mi coraz mniej kłopotu!
A po południu urodziło się u sąsiadów cielątko:

Pokaż trasę GPS/customize_widget

Obudziłyśmy się o poranku. Było chłodno i pochmurno, to jednak nie psuło nam humoru. Zjadłyśmy pyszne śnaidanko w pensjonacie w towarzystwie znajomych, a potem ruszyłyśmy na start. Jakimś trafem startowałyśmy razem, ale tylko wystartowałyśmy, bo już na najbliższym zakręcie Gui odstawiła mnie tak, że nie było sensu jej gonić. Odpuściłam więc i całkiem niemaratonowym tempem jechałam sobie Doliną Baryczy. Obserwowałam ptaki na rozlewiskach- widziałam nawet perkoza. Podziwiałam monumentalne dęby- tak się zapatrzyłam w górę, że w ostatniej chwili udało mi się ominąć ogromną dziurę omalowaną białą farbą.
Pachniało lasem, błotem, mokrą trawą, świeżo zaoraną ziemią, a także kwitnacymi śliwami i... czeremchą. Na 20 km przed metą dojechał do mnie 77-letni rowerzysta i gdy zaproponował:
jedźmy dalej razem.- zgodziłam się natychmiast.
I tak rozmawiając o życiu, rowerach ( to był jego...pierwszy maraton!) dokręciliśmy do mety.
Gui czekała tam na mnie od pół godziny!
Deszcz zacząl padać później...
Obie możemy uznać wyjazd za udany: Gui przekonała się, jak niewiele brakuje jej do rywalki, a ja zwiedziłam kolejny kawałek naszego cudnego kraju, spotkałam ludzi, z którymi łaczą mnie coraz silniejsze więzy koleżeństwa.

Zdjęcie Gui wykonała Dorota Polańska

O 5.23 wsiadłyśmy do pociągu. Okazało się, że podróż minie nam miło, bo w przedziale miałyśmy dwoje innych rowerzystów i faktycznie od słowa do słowa byliśmy znajomymi z wspólnymi znajomymi (ba, okazało się, że w tym samym czasie robiliśmy zakupy w decathlonie- zdradziły nas charakterystyczne rowery!) Po 5 godzinach spędzonych w pociagu (Niech żyje TLK i idiotyczne przepisy!) wysiadłyśmy na dworcu we Wrocławiu. Pokręciłyśmy się po mieście, załatwiłyśmy sprawunki i ruszyłyśmy ku Trzebnicy. Jechałyśmy tak, jak nas google pokierowało, więc wyszło ciekawie. Wreszcie za Wrocławiem udało nam się trafić na główną drogą i ścieżką rowerową pojechałyśmy sobie podziwiając zieloność przyrody. Do Trzebnicy dojechałyśmy nie tylko lekko zdyszane, ale także zarumienione od pierwszych gorących promieni (mimo warstwy kremu z filtrem).

Moi ulubieńcy od kilku już tygodni suszyli mi głowę, kiedy wreszcie przestanę opowiadać o swoich wycieczkach, a wezmę ich ze sobą. I dziś był ten dzień. Wybrałam trasę niezbyt wyczerpującą i bardzo malowniczą z dwoma pałacami, przy których można się zatrzymać. (dzieciaki zrobiły 23 kilometry , bo my musiałyśmy jeszcze do szkoły dojechać:))
W sumie pojechaliśmy w sześcioro: moje obie córki, troje szóstoklasistów i ja.
Trasa wiodła rzadko uczęszczaną drogą przez Lewice, Dargosław, Uniestowo, Siemidarżno, Jaromin.

Jechało się przyjemnie, choc mimo moich próśb, nie wszystkie rowery były dokładnie sprawdzone i słychać było po drodze skrzypienie i kolebotanie;)
Zgodnie z planem pierwszy dłuższy postój zrobiliśmy w Dargosławiu, gdzie przeżyłam smutną chwilę oglądając, co w ciagu dwóch lat stało się z pałacem.


Jeszcze niedawno był przypilnowany i czekał na lepsze czasy. Okna, drzwi i dach były zabezpieczone i czekały na generalny remont. Teraz otwory drzwiowe i okienne zieją pustką. Okoliczni miszkańcy rozkradli wszystko, co dało się zamienić na opał w ciagu zimy.
Zrobiło nam się niesamowicie smutno.
Podobnie niestety wygląda pałac w Uniestowie, gdzie brak gospodarza wycisnął przerażające piętno na urokliwym dotąd budynku.

Z Uniestowa ruszyliśmy w kierunku Trzebiatowa i dzieciaki zaczęły odczuwać zmęczenie. Niewielka górka wydawała im się Mont Everestem, na któy niektórzy weszli zamiast wjechać.
Widać, że oderwane prawie siłą od komputera i telewizora dzieciaki całkowicie pozbawione sa kondycji. (choć przyznam, że ta akurat trójka chętnie uczestniczy w różnych zajeciach dodatkowych)
Mają przykazane, aby do następnej wycieczki lepiej się przygotować:)

Tydzień jakoś minął. Piątek był trudny i długi, więc ten wyjazd nad Bałtyk był mi bardzo potrzebny. Słońce właśnie zachodziło i morze było takie, jak lubię... wielobarwne, wzburzone, pachnąće jodem. A plaża puściutka.
W porcie trwają prace poprawiające estetykę miejsca i poglębiające wlot do portu.
Widok maszyn niesamowicie ciakawy 3*M- morze, masa, maszyna;)

W te i we wte przez cały tydzień! I trudny piątek na koniec tygodnia!
Załatali dziury w asfalcie na mojej drodzze do pracy... Ciekawe, kiedy będą nowe;)?

Miałyśmy jechać do Rewala, ale juz 2 km od domu Gui stwierdziła- "nie mam mocy", zdecydowałyśmy się więc na Otok. Ale i to nie wypaliło, bo na 11 km. GUi zauważyła niepokojaco małą ilośc powietrza w oponce.
Zawróciłyśmy więc i niepocieszone wróciłyśmy do domu. Prawdopodobnie Młoda zapomniała sprawdzić ilośc powietrza przed wyjazdem :(

Jestem pełna podziwu dla mojego Ślubnego, bo wczoraj powziął męską decyzję i przygotował sobie rower. Dziś rano wstał jakoś tak o 8.00, zjadł śniadanie i... razem ze mną pojechał w siną dal, czyli do Gryfic. Sam zaproponował wczoraj Gryfice- pewnie biedaczysko myślał, że się wykpi 36 km;) Ale nic z tego zaplanowałam traskę przez Bielikowo i Brojce a powrót przez Cerkwicę.
Stąd i 54 km.

Mój pies obudził mnie jak zwykle o świcie. Wyszłam więc z nim pobiegać, a że poranek piękny i wszyscy spali więc po powrocie wsiadłam na rower.
Trasa prawie jak zwykle- nad Bałtyk.
W Cerkwicy skręciłam na Rewal. Po drodze słyszałam śpiew skowronków i klangot gęsi, widziałam sarny, bociany , czaple. Pola próbują sie zielenić, a na poboczach zakwitł podbiał.

W powietrzu unosił się zapach gnijącego, przemarzniętego ozimego rzepaku- plony będą w tym roku niskie.
W Śliwnie coraz ładniej wygląda nowa stacja kolejki wąskotorowej, a świeżo położone tory pachną podróżą.



A potem już Bałtyk w całym majestacie i powrót przez Lędzin i Konarzewo.
Gdy wróciłam w domu... wszyscy spali! I śpią.

POranki są coraz radośniejsze... ptaki śpiewają, a słońce czasami przebija przez chmury.
Tydzień zleciał szybko, bo była w pracy kontrola, prawie w pracoholizm wpadłam.
Może jutro wyskoczę znowu przed siebie:)
A za tydzień wybieram się z dzieciakami ze szkoły na pierwszą wiosenną wycieczkę. Już nie możemy się doczekać!