Najpierw było słońce, potem spadł deszcz, wreszcie pojawiła się tęcza. Taka słabiutka, ale zawsze. Ucieszyłam sie, bo ten garniec złota bardzo by mi się przydał. Wiem, wiem- pieniadze szczęścia nie dają, ale ułatwiają życie i pozwalają rozwiązywać przyziemne problemy, o czym przekonałam się dziś rano. Moja Najstarsza zadzwoniła ze Szczecina i dramatycznym głosem głosem oznajmiła, że lodówka się zepsuła. Ja na to, że już przelewam pieniążki i nich ida kupić nową ( i tak oto swoją nagrodą dyrektora cieszyłam się całe dwa dni- było jej dokładnie tyle, ile dzieci za lodówkę zapłaciły)
Oczywiście tęcza zgasła nim do jej krańca dotarłam.

Potem dojechałam do Kusina, gdzie stoi to:

Poczekałam chwilę w nadziei, że może jakiś Don Kichote sie napatoczy. Niestety rycerze wyginęli, więc ruszyłam dalej- samotna Dulcynea.
Dojechałam do latarni morskiej w Niechorzu, ale nie podjeżdżałam, coby się bardziej nie zdołować- bo skoro nie ma rycerzy, to i księcia, żeby mnie z wieży uratować też nie ma. Na morzem pstryknęłam coś dla Was:

I do domu wróciłam.
A tam w drzwiach się z moim królewiczem minęłam, co na działkę właśnie wyjeżdżał...