Tak trudno było się dziś pożegnać... ale słońce świeciło, wiatr był niewielki i wiał w plecy, ptaki śpiewały, gęsi gęgały... Czy to już wiosna?
Z Nowogardu nie jechała już przez Kamień. Zdecydowałam się na Golczewo, Stuchowo, Świerzno. 
A w domu czekał stęśkniony mąż z... pączkami, które kupił nam do kawy.

Czasami wystarczy 20 km, by odpocząć, wyciszyć się. Czasami trzeba więcej. Potrzebowałam 90 km, aby do przyjaciółki dojechać czystą, , bez negatywnych emocji. By móc chłonąć spotkanie, cieszyć się jej obecnością, wsłuchać w słowa. 
Na trasie był wiatr i żurawie, i przebiśniegi, i... cisza. 
Zaczęłam oczywiście od Bałtyku..
.
Potem była Kamień Pomorski (kiedyś muszę się tam wybrać, aby zobaczyć, a nie przemknąć...)


A zakończyło w pewnym ogrodzie w Nowogardzie... ale tam już był czas dla przyjaciółki i nie zrobiłam zdjęć. Trochę szkoda, bo w jej ogrodzie kwitły nie tylko przebiśniegi...

Obiecałam Wam kiedyś trzebiatowskie wieże.
Oto one:
Śladem trzebiatowskich wież

Dawno nie było mnie w Trzęsaczu... Ściana kościoła stoi....

Szczęście zamknięte jest w słonej kropli bałtyckiej wody, powiewie wiatru, drobinie piasku, poblasku słońca... 
Tajemnica polega na umiejętności patrzenia. 

Teściowa zadzwoniła, ze nasmażyła pączków. Należało zatem wsiąść na rower i na pączki pojechać (bo przecież teściowa najlepsze pączki robi). Wsiedliśmy z Ślubnym na rowery i pojechaliśmy, a potem trzeba było te pączki spalić, choć przy mojej "diecie żelkowej" nie było to takie konieczne.

New meteo pokazało, że wiatr będzie się wzmagał w południe, więc należało wyjechać rano, by się z wiatrem nie szarpać. 
Ruszyłam więc o 8.00 najpierw do Gryfic, a stamtąd przed Cerkwicę do Rewala. Po drodze zaobserwowałam pierwsze tej wiosny (???) żurawie, usłyszałam dzikie gęsi. 
Na tarasie widokowym w Rewalu napiłam się kawy z termosu, zjadłam owoce i żelki. Chwilę zapatrzyłam się w Bałtyk.


Posłuchałam jego szumu. Wsłuchałam się w siebie aż do całkowitego wyciszenia.  Obok mała rosyjska dziewczynka bawiła się kłódeczkami. Tak się jej spodobało przesuwanie kłódek po linkach, że rodzice zmuszeni byli zastosować znany wszystkim rodzicom trik: "Julia, my uże paszli, pa pa". Początkowo Julia nie zwracała na nich uwagi. W końcu pobiegła w ramiona mamy z głośnym "mama" wymówionym ze śpiewnym rosyjskim akcentem.

A potem już w pędzie krzyknęłam powitanie Małemu Księciu i pognałam do domu. Jeszcze tylko zachwyciłam się ulubioną latarnią morską w Niechorzu. Czas było wracać, bo wiatr zaczynał hulać...

Plan był prosty- przed siebie bez planu. zalałam gorącą czekoladę w termosie, zapakowałam żelazna porcję w postaci suszonych jabłek, 4 kostek czekolady i kilku żelek , wsiadłam na śnieżynkę i ruszyłam w stronę Mrzeżyna. Chyba chciałam przez las do Pogorzelicy pojechać, ale jakoś tak w Nowielicach na Gorzysław skręciłam, potem zamiast do Robów , to do Bieczyna pojechałam, a tam zamiast na Karcino, pojechałam prosto. Najpierw droga była, potem był bruk, potem był polny dukt, a potem było to: 

Pojechałam, no chociaż pojechałam to duże słowo, bo czasami szłam i rower pchałam, bo zapadał się po łańcuch w błocie. 

Ale warto było, bo gdy już pokonałam bagna znalazłam się nad jeziorem Resko Przymorskie.


Pojechałam wzdłuż jeziora. Kiedyś szukałam drogi na mapie, ale jej nie znalazłam i zrezygnowałam z dojazdu do jeziora od tej strony, Teraz już wiem, ze drogi jako takiej nie ma. Są jedynie podmokłe dukty a wzdłuż jeziora prowadzi wał, którym dojechałam do Rogowa.
Stamtąd już spokojnie, choć pod wiatr dojechałam do domku.
Tego mi trzeba było: pustki wokół, pustki w głowie. Żadnych ludzi, samochodów... czasami tak trzeba. I choc jechałam przez chwilę wzdłuż morza, nie miałam potrzeby , aby nad nie podjechać. Nie pokłoniłam się Bałtykowi.

Rozpoczynam tygodniowy urlop. Gabinet posprzątałam, komputer wyłączyłam. Bedę jeździć na rowerze ( o ile nie będzie huraganu i oberwania chmury razem wziętych ) 

Pogoda tak piękna, więc po pracy szybko na czarnotkę i do Mrzeżyna. Szybko było, ale powrót... dobrze, że wóz techniczny przyjechał i zabrał mnie z drogi... Prowadzenie roweru nie jest fajne...
Ale zdjęcia dla Was mam:


No i opowieść o przyjemnym koncercie też dla Was mam, ale na blogu

Coraz widniej, coraz cieplej... Byle do wiosny...