KOlejny maraton zaliczony- mężem i córkami. Było cudnie i choć wiało strasznie, to wynik lepszy od zeszłorocznego. Niewiele, ale jednak :)


A obszerniej o maratonie na rozmówkach

Dzień w dzień do pracy :) A akacje kwitną i pachną oszałamiająco.
Po stawie pływają małe kaczątka.

Śłubny chciał się sprawdzićna dłuższej trasie, więc wymyślił, ze do Kamienia pojedziemy. Ale przecież ja w Kamieniu była w sobotę! No ileż można... Zaproponowałam więc Golczewo- dalej od morza, więc i wiatr mniejszy.
Ruszyliśmy przez Cerkwicę, Gryfice, Kołomąć, Ościęcin do Golczewa, gdzie wypiliśmy przy sklepie soczek i zjedliśmy po batoniku. Powrót przez Stuchowo i Świerzno. Google całkiem fajna nam trasę zaproponowało, tylko asfalt między Gryficami a Ościęcinem... uff... sito .
Wreszcie sfotografowałam pałac w Stuchowie:

Wpadam po pracy do domu i od progu pytam: jedziesz na Wybrzeże? Musimy kolorowe koszulki do Chszczna kupić! No i wsiadły i pojechały.

Zaliczyły gofry, stragany i ...


morze, jak zawsze...

Siedząc w zimnych szkolnym murach nie zauważyłam, jak z wiosny, którą jeszcze niedawno się zachwycałam, zrobiło się wczesne lato. Jakież było moje zdziwienie, gdy wyjechałam dziś za Trzebiatów i zamiast kwitnącego rzepaku zobaczyłam maki, bławatki i konkole, a w powietrzu unosił się zapach świeżego siana, kwitnących akacji i dzikiej róży...

Dzień był wymarzony, by pojechać nad morze. Więc pojechałam.

Najpierw do Kamienia przez Świerzno.
Potem, siedząc na kole rowerzyśćie -kategoria M6, dojechałam do Dziwnówka. Przy zejściu na plażę pięknie podziękowałam za osłonięcie mnie od wiatru, chwilę pogawędziliśmy i każde ruszyło w swoją stronę.

Ja na plażę- i... zaliczyłam moczenie nóg w Bałtyku.

Woda ciepła. Żałowałam, że nie wzięłam kąpielówek.
Potem kawa

i ciastko

, i powrót do domu.

rozmówki kobiece
trasa

Nawet, gdy dni były wietrzyste i chłodne, to poranki łudziły słońcem...
Na szczęśćie było na tyle ładnie, że poza kręceniem do pracy, można byłoi na działkę podjechać, powalczyć z chwastami (najlepszy relaks dla zmęczonego nauczyciela).


A w piatek zaprzyjaźnione przedszkole miało festyn i znakowanie rowerów. Zatem oznakowałyśmy nasze rumaki.

... nad Bałtyk aż do końca sezonu. Pomyślałam jednak, ze po długim weekendzie turyści wyjechali , a i pora była popołudniowa. No i pojechałam, a raczej pojechaliśmy z mężem, który czekał na mnie gotowy do drogi, gdy wróciłam z pracy.
Trasa, taka jak zawsze- TRzebiatów- Cerkwica- Karnice- Rewal- NIechorze- Pogorzelica- Konarzewo- Trzebiatów.
Mąż jechał pierwszy, ja kryłam się za nim. A potem, na ostanich kilometrach on odpoczywał na moim kole. Lubię z nim jeździć, bo z dnia na dzień jeździ lepiej a ja z nim:)
Bałtyk był dzis cudny.
Zdjęcia dla Was:

Było mgliście i wietrzyście, ale łatwiej niż rok temu. Jechało się świetni i w dobrym towarzystwie. Słowianka od połowy trasy pędziła sama- daje radę. Następny maraton pojedzie samodzielnie. Gui zaszalała na całego jestem z niej dumna.
A ja? Ja miałam towarzystwo na trasie, więc jestem zadowolona:)

Zgodnie z obietnicą dana moim szkolnym dzieciakom na poprzedniej wycieczce, zorganizowałam kolejną. Tym razem trasa była ambitniejsza, bo obejmowała CErkwice i Otok. W szkole stawiło się trzech chłopaków i razem z nimi przechechaliśmy zaplanowaną trasę. Chłopcy byli bardzo dzielni i pewnie jeszcze mnie na kolejny wypad naciągną.

Obejrzeliśmy studzienkę św. Ottona w Cerkwicy i Słowianka opowiedziała im historię tego miejsca ( ma ta moja córcia dar ciekawego opowiadania), potem pojechaliśmy do Otoku, gdzie obejrzeliśmy ruiny pałacu i cłopcy znów wysłuchali opowieści o miejscu.

Początkowo miałyśmy jechać we trzy, sprawdzić, jak oznakowana jest rasa maratonu w Niechorzu. Jednak przed południem okazało się, że jedziemy w ... pięcioro. Na wycieczkę wyruszyłyła Gui, Słowianka z Kryształkiem, Ślubny i ja.
Ślubny od początku narzuvcił takie tempo, że nawet Gui nie narzekała, że się wleczemy. Po 10 km mieliśmy średnią ponad 26 km/h (oczywiście z wiatrem).
Na rondzie w Gryficach sprawdziłyśmy, ze strzałki w kolorze zółtym są dobrze widoczne i zgodnie z nimi pojechaliśmy do Gryfic. Od Cerkwicy prowadziła Słowianka, a jej tempo niewiele rózniło się od początkowego. Przez Gryfice ja przeprowadziłam towarzystwo, żeby dziewczyny wiedziały jak przejechać w sobotę miasto, gdyby chciały mnie zgubić ( Gui jedzie oddzielnie, więc o nią przede wszystkim chodziło)

W Gryficach obowiązkowy postój na rynku i lody w Czekoladowej Lokomotywie. Powrót dłuższa trasą, na którą wszyscy się zgodzili. Przez Brojce, Bielikowo Żukowo, Gąbin jechaliśmy już wolnie z dwóch powodów: wiatr wiał w twarz, a poza tym ta trasa ma kilka podjazdów.

Początkow znów prowadził Ślubny, ale silny wiatr ndał mu się we znaki i trzeba go było zmienić.

Do domu dowiozła nas Gui.